Narcissus deed veel hartjes sneller slaan want zijn schoonheid werkte als een betovering voor vele andere nimfen.

Zo was het ook voor Echo, een prachtige, sociale nimf die haar stem veelvuldig gebruikte.

 

 

De oppergod Zeus bedroog vaak zijn vrouw Hera met mooie nimfen. Op een dag was Hera op zoek naar haar man, want ze vermoedde dat hij zich weer amuseerde met de nimfen.

Echo hield haar echter aan de praat zodat ze konden ontsnappen. Toen de godin dit doorhad strafte ze Echo en ontnam ze haar de mogelijkheid om eerst het woord te nemen.

Echo kon dus nooit meer zelf een gesprek beginnen, maar enkel "napraten".

 

Echo was smoorverliefd op Narcissus met al zijn charmes en charisma. Ze volgde hem op de voet.

Ze adoreerde hem en haar liefde was onvoorwaardelijk. Ze wou zijn aandacht trekken en wou dat Narcissus haar aansprak maar hij was enkel met zichzelf bezig.  

Narcissus was bang om Liefde te ontmoeten en was steeds op de vlucht van zichzelf.

Hij had zo een gemene attitude dat hij geen enkele nimf een glimlach gunde zodat de nimfen zich heel vernederd voelden. "Wat een pretentie": fluisterden zij tegen elkaar..

 

Omdat Narcissus Echo zo harteloos wegjoeg, was ze zo verscheurd dat ze vluchtte naar de bergen waar ze lichamelijk wegkwijnde van verdiet en wanhoop. Enkel haar stem bleef over..

 

 

Maar Narcissus was zelf ook niet gelukkig omdat hij altijd een leegte in zichzelf verborgen hield. Het was dan ook niet de eerste keer dat hij zo wreed en gewetenloos een aanbidster had afgewezen.

 

Op een dag kwam hij een heilige rivier tegen met kristalhelder water. Rond de rivier was het paradijselijk mooi en er was geen aanwezigheid van anderen. Moe van het jagen kwam Narcissus tot rust in deze wonderbaarlijke omgeving. Hij wou zijn dorst lessen en wanneer hij zich voorover boog, zag hij een reflectie van een prachtige man in het wateroppervlak en werd ogenblikkelijk verliefd op zichzelf! 

 

 

Zo bleef hij daar zitten, vol bewondering te staren naar zijn oogverblindend lijf, zijn verleidelijke ogen en zijn uitnodigende lippen.

Toen hij zichzelf wou kussen, verdween het beeld door zijn aanraking met het water.

Narcissus was in paniek maar de knappe man verscheen terug wanneer het water weer tot rust kwam.

Opnieuw werd zijn aandacht getrokken naar de reflectie van zichzelf, in al zijn perfectie en volmaaktheid! Hij wou ermee praten maar het beeld antwoordde niet.

Hij begon te huilen en zijn tranen die in het water vielen, deden het beeld weer verdwijnen.

 

Hij was geobsedeerd door de onweerstaanbare man in het water, zo erg dat hij niet meer kon eten of drinken, juist omdat hij het niet fysiek kon toe-eigenen! 

 

Hij begon te schreeuwen: “Verlaat me niet, jij bent van mij’.

Zijn kreten weergalmde door Echo’s stem doorheen het heelal. Echo was tevreden want uiteindelijk kon zij hem toespreken!

Dag na dag takelde Narcissus af en in al zijn wanhoop wou hij zijn reflectie omarmen en viel in het water. 

 

Narcissus zijn lichaam werd nooit teruggevonden en volgens sommige bronnen,  eenmaal aangekomen in de Onderwereld, in de rivier de Styx, keek Narcissus nog steeds naar zijn spiegelbeeld.

 

Narcissus is dus in zijn eigen obsessie voor zichzelf ten onder gegaan! 

 

Narcisme is dus afgeleid van Narcissus met de betekenis: ziekelijke interesse in zichzelf, gewetenloos, dominant, vluchten van zichzelf en gebrek aan empathie.